Letting Go

"Save your smile
Everything fades through time
I'm lost for words
Endlessly waiting for you"


"Dear!"

"Hi dear! Nag lunch ka na ba?"

"Yup kakatapos ko lang, ikaw ba?"

"Katatapos ko lang din, ano naman ang kinain mo?"

"Ahm nagtry ako ng fried fish and gulay"

"Oh thats good mukhang nagiging healthy na ang dishes mo ah"

"Yup as prescribed by love doctor"

"Mabuti naman at sinusunod mo sya, good girl"

"Op kors doc takot ko lang sayo"

"Hahahaha! Oh paano ba yan dear, I'll be calling you na lang later balik na muna kami sa office ha"

"Sure dear take care"

"You too, ingat  ka parati."



Muli kong ibinalik ang hawak hawak kong cellphone sa aking bulsa, matapos kong muling pakinggan ang nairecord kong usapan namin. Ilang buwan na nga ba ang nakakalipas simula nung huli naming usapan? Ganun na ba katagal ngayon ang salitang "I'll be calling you later"? It's been ages, but still yung later na tawag nya ay wala pa din.

Parang kahapon lang, ang sigla pa nya pag kausap ko sa kabilang linya. Yung gabi namin parang nagiging umaga kasi ni halos ayaw namin ibaba ang telepono. Minsan pa nga kung ano ano lang ang napag uusapan namin, minsan mga kalokohan lang pero kahit na wala naman kaming importanteng topic na napag uusapan, nakokontento na kami. Kasi sa kabila ng lahat ng iyon, marinig lang namin ang boses ng isa't isa masaya na kami at kontento pa.

Pero, ayun nga bigla na lang syang naglaho na parang bula. Oh siguro tinangay na ni habagat, kaya hanggang ngayon ay hindi pa din tumatawag. At heto ako napagod na sa kakahintay.

At dahil doon, I have decided to let go. I don't want to wait in vain anymore. Naisip ko lang bakit ba kailangan ko pang maghintay sa wala, gayong alam ko naman na wala na talaga. Ni anino nga nya hindi ko alam kung saan nagsuot eh yun pa kayang totoong sya. Para akong maghahanap nun ng karayom sa gitna ng dilim, bukod sa malabo mo ng matagpuan wala pang pag asa kung makikita mo pa nga.

In short, sa Quezon city lang may pag asa.

Altough letting go is one of the hardest thing to do, lalo na kung alam mong mahal mo pa yung tao. But to save your pride, to save yourself for so much pain you must be brave enough to let go. Accept the fact, accept the reality that impossible things are really impossible to happen. It is the only way to forget, and to move forward we should look on what's ahead of us, and thus letting the footprints of the past be blown away, by the wind of time.

It's not being bitter, it is a way of accepting reality. Because if you keep on waiting, if you keep on hoping for a second chance, for a reconciliation and still believing that the two of you can be together. These thoughts may give us hope, but it will also gives us desparation and loneliness. Thus, letting go is the only way out.

Only then we can find happiness.