Kung ako na lang sana

Ilang oras ko ng tintitigan ang larawan sa ibabaw ng aking lamesa, pero kahit anong usal ko ng panalangin o kahit na anong yugyog ang gawin ko sa kanya nanatili lang syang nakangiti sakin. Nagmimistula na akong nawawala sa sariling bait kakatanong sa kanya kung kamusta na ba sya, kung ano ba ang mga pinagkaka abalahan nya at kung namimiss na din ba niya ako. Ngunit kahit siguro abutin na ako ng pagakagunaw ng mundo di ko pa rin makakamit ang matamis nyang pagsagot. Ilang beses ko na ding nasaulo ang bawat bahagi ng kanyang mukha, ang kanyang mapupungay na mga mata, ang matangos nyang ilong at ang mga labi nya na tila ba nang – aakit. Halos gabi gabi ko din syang kausap bago ako matulog, pero wala talaga ayaw pa din nyang sumagot.

Sinubukan kong gumawa ng liham para sa kanya, ang korni ko no pwede namang mag text gamit ang cellphone pero mas pinili ko pa din ang makalumang paraan ng koreo. Bakit kamo? Para sa akin kasi mas may dating at mas may lambing kung mismong sulat kamay ko ang mababasa nya. Yun nga lang siguro tamad syang magbasa kaya di nya sinasagot mga sulat ko. Nagkaroon na nga ako ng kalyo sa daliri kakasulat sa kanya araw araw, pero ni minsan di ako nakatanggap ng sagot sa aking mga sulat. Iniisip ko nga kung mali ba ang address na nailalagay ko o kung doon pa ba sya nakatira. Pero ng minsan kong dalawin ang kanilang tahanan laking tuwa ko ng makita ko syang nakatayo malapit sa bintana malayo ang tingin at tila may malalim na iniisip. Sinubukan kong kumaway ngunit tila isa syang bulag na walang nakikita sa paligid kaya naman halos sumayad na sa lupa ang pag haba ng nguso ko dahil sa pagkabigong mapansin nya.

Sabi ng mga kakilala ko’t kaibigan kalimutan ko na lang daw sya, pero paano mo makakalimutan ang nag iisang nag mamay-ari ng puso mo? Paano mo makakalimutan ang nag iisang pangarap mo sa buhay? Pinilit kong ipamukha sa sarili ko na hindi sya ang taong nababagay para sa akin, na hindi siya ang nararapat na makasama ko sa aking pagtanda, pero kahit na anong sampal ko sa aking sarili siya at siya pa din ang inisigaw at itinitibok nitong makulit kong puso. Ano kaya kung mag pa heart transplant na lang ako baka sakaling sa iba na mabaling ang pagmamahal ko? Pero malabo yun, wala kaming malaking pera para mag paopera, lalong hindi papayag ang mga doktor kasi malusog naman ang puso ko. Malusog nga ba? Eh ilang beses na nga akong nahirapan huminga kakaisip sa kanya. Lahat na lang ata ng sama ng loob ko dahil sa pagkabigo sa kanya eh naipon na sa puso ko.

Napadaan na naman ako sa bahay nyo ngayong hapon lang, as usual ganun pa din ang hitsura mo nakatanaw sa bintana malayo ang tingin at tila ba malalim ang iniisip. Pero sa hitsura mo ngayon, tila ba may kakaiba pero di ko lang alam kung ano nga ba. Paalis na sana ako ng biglang may tumawag sa akin, ang nanay mo pala. Masinsinan kaming nagka usap ng iyong nanay, labis akong nalungkot sa aking nalaman. Halos ikalaglag ito ng balikat ko at ikalabas ng puso ko sa aking dibdib. Kaya pala malayo parati ang iyong tanaw, kaya pala parating tila ba malalim ang iyong iniisip dahil sa nangyari sayo. Buti na lang nandyan ang mapagmahal mong pamilya na handa pa ding umalalay sayo sa kabila ng sinapit mo. Pero kung ako ang pinili imbes na ang babaeng yun na naging pangarap mo sa buhay, di mo sana sasapitin ang ganyang sitwasyon. Hindi sana aabot na mawala ka sa sarili mong katinuan.

Kung ako na lang sana ang pinili mo di sana'y masaya pa tayo ngayon.

Kwadernong Pula

Kaysarap damhin ng marahang paghampas ng malamig na hangin sa aking mukha. Ang bawat pagsayaw ng mga dahon sa ibabaw ng punong aking kinasisilungan ay tila ba mga batang gustong matutong lumipad. Mataman kong pinagmamasdan ang papalubog na araw, tila ba isang maningas na apoy na inilulubog sa batya ng tubig. Dahan dahan kong iginuhit ang aking kamay sa kwadernong pula na aking tangan tangan. Habang isinusulat ang bawat salitang pumapasok sa aking isipan, isa isang nagbabalik sa aking kamalayan ang larawan ng kahapong ayaw ko ng masilayan.

Isang kahapon na nais ko ng lubos na makalimutan.

Masaya noon ang bawat sandali ng ating buhay, bawat araw ay punong puno ng pag asa, ligaya at pagmamahalan. Halos hindi tayo magkandatuto kung paano natin gugugulin ang ating mga oras sapagkat sa bawat pagkakataon ay pumapailanglang ang ating mga halakhakan. Munti man ang mga bagay sa ating paligid hindi ito naging hadlang upang di natin makamit ang ating mga pangarap.

Ngunit sa isang iglap lahat ng iyon ay naglaho, parang bula na tinusok ng karayom.

Pilit kong inaanalisa ang aking mga naging pagkukulang. Mga pagkakamali na di ko alam kung nagkaroon ng nga ba ng puwang sa ating buhay. Ilang beses ding umukilkil sa aking isipan kung bakit sa kabila ng aking buong pusong pagmamahal sayo nakuha mo pa ding magmahal ng iba. Pilit nilang ipinapa intindi sakin na ang lahat ng bagay ay may hangganan. Akala ko noon ang ating pagmamahalan ay walang katapusan, na sa aking pagtanda mukha mo ang aking masisilayan sa pagbungad ng panibagong umaga. Halos gumuho ang aking mundo ng sabihin mo sa aking hindi ka na muli pang babalik sa aking piling, naalala ko pa nga noong araw ng iyong pag alis binitawan mo ang isang pangako na sa iyong pagbabalik tangan mo na ang singsing ng ating pag iisang dibdib. Subalit ang lahat ng iyon tila isa na lamang palabas sa pelikula, parang isang panaginip na malayo sa katotohanan. Lumipas ang maraming taon sa aking buhay pinilit kong ibangon ang nalugmok kong puso’t isipan. Pinilit kong gumising sa umaga na may ngiti sa aking mga labi. Gusto kong ipakita sa kanila na sa kabila ng lahat ng nangyari sa akin kaya kong mabuhay ng wala ka, kaya kong ngumiti at tumawa ng wala ka sa aking buhay.

Muli kong iginuhit ang hawak kong lapis sa kwadernong pula na aking tangan tangan.

Bukas na ang araw ng kasal namin ni Ronilo, si Ronilo na syang tumulong sa akin para makalimutan ang lahat ng sakit na aking naranasan. Si Ronilo na handang ibuwis ang sarili nyang buhay para lamang sa akin. Si Ronilo na sya kong pag aalayan ng aking puso’t isipan, ng aking buhay. Sa kanya ko isusuko ang aking buong pusong pagmamahal. At kasabay ng aming pag iisang dibdib tuluyan ng mababaon sa limot ang kahit ano mang bakas ng kahapon.

Bakas ng kahapon na lubusan ko ng kalilimutan.

Happy Ending

Pagmulat ko ng aking paningin, labis ang aking naging pagtataka sa aking nasilayan. Napapaligiran ako ng puting pader at may naririnig akong tila tunog ng isang makina. Pinilit kong ikilos ang aking sarili ngunit unting unting gumuhit ang isang matinding kirot sa aking kaliwang kamay at hindi ko maiwasan ang mapahiyaw. Noon ko lang napagtanto na nasa tabi ko ang aking ina, na mabilis na napatindig dahil sa aking pag hiyaw. Bakas na bakas sa kanyang mukha ang labis na pag –aalala. Dahan dahan niyang hinaplos ang aking braso at marahang winika ang mga salitang halos magpadurog ng aking puso,

“Anak mabuti naman at nagising ka na, ilang araw ka ng nakaratay sa higaang yan akala ko lilisananin mo na kami. Halos di ako makakain ni makatulog dahil tako’t na takot ako na mawala ka sa aking piling. Anak wag mo ng uulitin yun ha”

Matapos kong marining ang mga katagang lumabas sa bibig ng aking ina, unti unti kong naramdaman ang pagtulo ng mainit na likido mula sa aking mga mata. Tahimik akong lumuluha habang akap akap ang aking mahal na ina. Muli akong nagbalik tanaw sa mga nangyari. Unti unti nabibigyan na ng kasagutan ang bawat tanong na nabuo sa aking isipan.

Araw noon ng pag iisang dibdib namin ni Marvin, makalipas ang aming anim na taong pagsasama bilang magkasintahan napagpasyahan na naming ituloy ito sa pag aasawa. Hindi magkamayaw ang bawat tao sa aming tahanan ng araw na iyon, paro’t parito sila at tila ba mga walang kapaguran sa kanilang mga ginagawa. Ilang oras pa ang lumipas kami’y patungo na sa simbahan na nakatakdang sumaksi sa pag iisang dibdib namin ni Marvin. Lahat ay nanabik at natuwa sa aking pagdating, ngunit ang ilan sa kanila ay kinabakasan ko ng lungkot at awa. Wala akong kamala’y malay sa mga nangyayari, ang bawat taong malapatan ng aking paningin ay nagbubulungan. Bumangon ang kaba sa aking dibdib, unti unting nabubuo ang isang tanong sa aking isipan, ano nga ba ang nangyayari sa paligid at nasaan ang aking kasintahan. Umiiyak ang aking ina na lumapit sa aking, ang aking ama naman ay mahigpit akong niyakap. Pilit kong inalam sa kanila kung ano ang nangyayari, walang gustong magsalita. Walang maglakas ng loob na ako’y sagutin, unti unti ng tumutulo ang luha sa aking mga mata, hindi na natiis ng ama ko ang kanyang nakikita. Habang binibigkas nya ang mga katotohanan lumilipad naman ang aking isipan,

“Anak, nagpadala ng sulat si Marvin, hindi na daw matutuloy ang inyong kasal, sumama na sya kay Virna at sila ngayon ay patungo na sa bansang Amerika”

Hiyawan na lang ng tao sa paligid ang huli kong narinig, pag mulat ko ng aking mga mata, nasa loob na ako ng aking sariling silid. Lumipas ang mga araw sa aking buhay, tila isa akong pata’y na pinipilit ikilos ng normal ang sarili. Bawat oras ay tila taon na dumadaan, unti unti akong nilalamon ng pait na aking dinanas. Hanggang sa hindi ko na kayanin at nagawa ko ang bagay na hindi nararapat. Isang umaga yon ng Mayo, kasalukuyang nasa labas ang aking ina para mamili ng pang handa sa kaarawan ng aking ama. Inilabas ko ang kahon ng singsing na dapat sana ay isusuot ko sa kamay ni Marvin, inihanda ko na din ang sulat na iiwan ko para kay inay at itay. Habang isinasaayos ko ang aking sarili, larawan pa rin namin ni Marvin ang aking hawak hawak. Habang sinasariwa ko ang aming ala ala, unti unti kong iginuhit ang hawak kong kutsilyo sa aking pulso,

Makirot, mahapdi, walang patid ang sakit at unti unti ng dumadaloy ang mapulang dugo sa aking bisig.

Matapos ang ilang ulit na pagdaan ng kutsilyo sa aking pulso, inilipat ko naman ito sa aking kaliwang kamay, at muli dahan dahan kong iginuhit ang ala ala ng kahapong kay pait. Ang huling bagay na natatandaan ko bago ako nawalan ng malay ay ang pagtawag sa akin ng aking nanay.

Oo alam ko mali ang ginawa ko, pero masisisi mo ba ako? Sinubukan kong magpakatatag para sa aking mga magulang pero kulang pa rin pala ang lahat ng iyon. Natalo pa rin ako ng kalungkutan at pighati.

Pero ngayon, gagawin ko na ang lahat ng aking makakaya para maging matatag para sa aking sarili, para sa aking mga magulang. Sisikapin kong hanapin o gawin ang aking panibagong storya. Hanggang sa sumapit din ang pagkakataon na maipagmalaki kong ako’y may sarili ding

Happy Ending.

Dear Extrang Hero

Dear Extrang Hero,

Di man lang ako nabigyan ng pagkakataon na sabihin sayo yung nilalaman ng puso ko.

I know ilang bwan na din ang nakakalipas ng mapagpasyahan nating maging magkaibigan na lang. Alam kong tama ang desisyon na yun pero may isang bagay akong pinagsisihan, yun ay dala dala ko pa din hanggang ngayon. Alam mo ba pinili ko na lang na iwasan kung ano man yung nararamdaman ko para sayo, kaso ilang buwan ko ng sinubukan pero bigo ako.

Sinubukan kong ibaling sa iba pero di pa rin nila makuha, alam mo bang hanggang nagyon mahal na mahal pa rin kita. Hanggang ngayon may mga pagkakataon pa din nagigising ako sa ng madaling araw, iiyak at maiisip ka. Gusto ko ng kalimutan kung ano man yung mayron satin noon pero wala pa din bigo pa din ako. Ikaw at ikaw lang ang nilalaman ng puso ko. Noong nakaraang buwan lang umiyak na naman ako kasi na-alala na naman kita, nakita ko na naman ang ngiti mo, nakita ko na naman ang masaya mong mukha. Paano ba naman ako hindi masasaktan, ikaw ang natatangi kong pangarap na walang katuparan. Ikaw lang ang natatanging ligaya na nais kong makamtan. Pero wala bigo ako, hanggang pangarap ka na nga lang talaga. Sana pag nabasa mo to wag kang magalit, gusto ko lang ipa-alam sayo yung nilalaman ng puso ko, nilalaman na hanggang ngayon ay baon baon ko. Alam ko wala akong laban sa nakaraan mo, nakaraan mo na labis labis ang pagmamahal mo, pero kung hahayaan mo lang ako, gusto kitang tulungan. Gusto kong maging bahagi ng pag limot mo sa nakaraan. Kung mabibigyan ako ng pagkakataon gusto kong ipadama sayo ang pagmamahal ko, pagmamahal na kahit di mo masuklian o matumbasan patuloy kong i-aalay para sayo. I know this is unfair para sa sarili ko pero wala akong pakialam. Para sayo ibibigay ko ang buong pusong pagmamahal ko. Pagkat ikaw ang nag iisang pangarap ko.

Nagmamahal,

Your sweetest song

Habang ang gabiy tahimik

Habang ang gabi’y tahimik
Yakapin mo ako ng mahigpit
Nais ko itong makapiling
Sa aking magdamag na kay lamig

Hawakan mo ng mahigpit
Kama’y kong sayo’y nananabik
Namnamin natin ang kapayaan
Pag isahin natin ating mga isipan

Saglit kang pumaibabaw
Sa uhaw kong damdamin
Tighawin mo ng hiwaga
Nananabik kong kamalayan

Habang ating pinagsasaluhan
Hiwaga ng pagmamahalan
Hayaang matangay ng hangin
Lungkot ng ating nakaraan

At sa ating pag iisa
Damhin natin ang ligaya
Burahin ang alinlangan
Upang puso’y tuluyang sumigla

Mataman mong minamasdan
ang hubad nyang kaligayahan
Sinasamyo ang kasariwaan
ng maningning nyang kabanguhan

Habang ang sandali ay tahimik
Unti unti mong pinadaloy ang iyong init
Hanggang iyong natunton
Ligayang kay tagal mo ng inasam

Bawat ulos ay mapusok
Tila isang nagbabagang espada
Di alintana ang kirot
pagkat alapaap ay nais maarok

Bawat himaymay ng kanyang isipan
naglalakbay sa kawalan
taglay ang nalasap na hiwaga
na nagdulot ng kakaibang ginhawa

Ilang ulit ka niyang iniwasan
ngunit tukso kang mapanlinlang
kaya’t sa iyong munting bitag
nahulog ang kanyang kamalayan

Pagmulat ng kanyang paningin
Ngiti mo ang nasilayan,
ngunit sa kanyang mga mata’y may
dumaloy na isang butil ng lungkot
nag iwan ng sugat at kirot

Sa Liwanag ng Kandila

Saksi ang liwanag ng kandila
sa madilim nyang nakaraan
habang isinasayaw ng hangin
ang kanyang masalimuot na isipan
naglalaro naman sa batis
ang kanyang malupit na kaaway

Tila isang hayok na hayop
na gutom sa laman
nag uumapaw ang kaligayahan
pagkat ika’y natikman
Unti unti butil ng luha
pumatak sa iyong pisngi

Ika’y napapikit

Nananalangin, umuusal
Umaasang di na magtagal
Pagka’t karumihang tinamasa
Gusto nang talikdan

Ngunit tila bingi ang iyong kapalaran
Walang makarinig ng iyong kamalasan
At habang patuloy ang halimaw
na hayok sa piraso ng laman
Natitirang katinuan lumisan ng lubusan

Pag asa’y naparam
Liwanag ay naglaho
Pagmulat ng paningin
Ika’y nasa iba ng dako

Bagong Awit ng Puso

Bagong Awit ng Puso

balutin mo ng hiwaga
ang puso kong balisa
hagkan mo ng pagmamahal
ang may lumbay kong isipan
ipadaloy mo sa akin
alab ng iyong damdamin
upang ang isang bagong
awit ng pag ibig
mahayag mula sa ating mga labi

sabay nating sayawin
isang malamyos na tugtugin
hayaang mawaksi sa langit
mahapding sugat ng kahapon
at habang umiindayog sa saliw
ng damdaming mapusok
namnamin ang sarap ng
ligayang nais maarok

muli nating pagsaluhan
pangarap na kaligayahan
muli nating damhin
alab ng pagmamahalan
hayaan nating mabuo
pangarap na nais matamo
upang ang ating mga puso
lumigaya na ng lubusan

Tanging Hiling

Muli akong nangarap
Habang nakatuon ang tingin sa alapaap
Hawak ko rin ang iyong larawan
Na nais kong isuko sa Kaitaasan

Taimtim kong ibinulong sa hangin
Natatanging laman nitong damdamin
Dalangin kong ito, sayo sana'y makarating
Upang iyong mabatid itong aking panalangin

Handa kong isuko ang lahat
Makamit lang ang pag - ibig mong tapat
Kahit dagat ay aking tatawirin
Sasabay maging sa ihip ng hangin
Mapasakin lamang pag - ibig mo na
aking tanging hiling

Ngunit kung ito'y di pa rin sapat
Kahit anong pilit ay di pa rin dapat
Hayaan mong iluha ko na lamang
Lungkot na aking tangan tangan
Upang pighati ng damdamin
Tuluyan ng maibsan

suicide

saksi ang bituin sa langit
sa luha nyang sadyang kay pait
impit na hinaing sa kanyang damdamin
pilit nyang ikinukibli sa dilim

sa pagtulo ng lungkot
sa kanyang mga mata
unti unting pumanaw
lahat ng kanyang pag - asa
kanyang inilaang pag - ibig
walang kabuluhan sa harap
ng lalaking iniibig

sa muling pagtingala nya sa langit
tangan nya ang lahat ng hinanakit
higpit ng hawak sa kutsilyong kay talim
iginuhit sa ibabaw ng kanyang damdamin

paalam, huling katagang kanyang sinambit
baon ang isang laksang hapdi sa dibdib
muling iginuhit ang kutsilyong kay talim
winakasan na nya ang buhay nyang kay lupit

Panakaw na Saglit

katawan mong kay lupit
bawat kurbay humahagupit
sa pagpatak ng pawis sa iyong katawan
muling nabuhay sa akin ang pananabik

tighawin mo ang pagkauhaw
ng nanunuyot kong lalamunan
hagurin mo ng may kiliti
upang saglit na mapawi ang hapdi
na dulot ng kaba sa dibdib

sa paglapat ng ating mga labi
tikman mo ang aking sidhi
sa iyo’y aking ipadadaloy
damdamin kong puno ng pighati

sa pag pikit ng ating mga mata
larawan mo ang aking nakikita
habang tinatahak ang landas
papunta sa mundo ng hiwaga
hayaan mong aking lakbayin
matayog mong dibdib
at ating muling pagsaluhan
init ng pagmamahalan

naubos na ang aking lakas
ngunit ito’y di pa rin sapat
kaya’t nagmamadali kong isinigaw





“isang tanduay ice pa nga please”